Andrzej Wasilewski uprawia w pełni autonomiczną sztukę, której głównym tropem jest wielokierunkowa percepcja i krytyka współczesnej rzeczywistości. Znakiem rozpoznawczym sztuki Wasilewskiego jest technologiczna forma (instalacje złożone z dziesiątek kabli, monitorów, wyświetlaczy i mechanizmów), przekazująca humanistyczne treści o moralizatorskim przesłaniu (politycznym, społecznym, ekologicznym, katastroficznym). W tak konstruowanym przekazie estetyka globalnej kultury – masowej i niszowej – stanowi nieodłączną składową. Wszechobecna popkultura przetworzona i złożona „od nowa”, w pracach Wasilewskiego nabiera złowieszczego wymiaru. Stanowi też impuls do autorefleksji artysty, który, niemal w każdej pracy, stawia pytania o sens pracy artysty, powielania obrazów i twórczej replikacji. Dlatego, m.in., jego realizacje mają zawsze bardzo osobisty charakter, co w połączeniu z ich kulturowym i teoretycznym zapleczem składa się na skomplikowaną interpretacyjnie, autoironiczną a zarazem efektowną formalnie sztukę.

Jednym z najważniejszych wyróżników twórczości Andrzeja Wasilewskiego jest krytyka i dekonstrukcja kultury masowej, rozumianej jako zbiorowa umowa, iluzja, a nawet kłamstwo. W pracach Wasilewskiego przybiera ona postać fałszywej maski kręgu zachodniej cywilizacji, którą artysta zdziera. Artysta tropi jej „fałszerstwa” za pomocą cytatów z oficjalnej ikonografii mediów oraz różnych obszarów przez wysoką kulturę, czy politycznie poprawne media, negowanych lub ignorowanych (gry komputerowe, estetyka subkultur, anarchizm). Często wszystkie te tematy dopełniają się, tworząc wielopoziomową opowieść o współczesnym świecie.

Przemysław Jędrowski